ΠΡΙΝ από 500 περίπου χρόνια, όταν έφτασαν οι Ισπανοί στο σημερινό Ελ Σαλβαδόρ, η φυλή που κυριαρχούσε στην περιοχή αποκαλούσε την επικράτειά της Κουσκατλάν—ονομασία που σημαίνει «Γη του Κοσμήματος». Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι στο Ελ Σαλβαδόρ είναι απόγονοι αυτόχθονων φυλών και Ευρωπαίων εποίκων.

Οι κάτοικοί του είναι πασίγνωστοι για την εργατικότητα και τη φιλικότητά τους. Έχουν καλούς τρόπους και δείχνουν σεβασμό. Χαιρετούν με ευγένεια ο ένας τον άλλον όταν αρχίζουν μια συζήτηση ή όταν μπαίνουν σε κάποιο κατάστημα, λέγοντας: «Μπουένος ντίας» (καλημέρα) ή «Μπουένας τάρδες» (καλησπέρα). Μάλιστα, στην ύπαιθρο και στις κωμοπόλεις θεωρείται αγένεια να μη χαιρετήσεις έναν περαστικό.

Μια τοπική σπεσιαλιτέ είναι η πουπούσα—τορτίγια από καλαμποκάλευρο (ή ρύζι) με γέμιση από τυρί και φασόλια, καθώς και χοιρινό ή άλλα υλικά. Σερβίρεται συνήθως με σάλτσα ντομάτας και κουρτίδο—μείγμα από λάχανο, καρότο, κρεμμύδι και ξίδι με μυρωδικά. Αν και μερικοί χρησιμοποιούν μαχαιροπήρουνα, οι πουπούσας τρώγονται ως επί το πλείστον με τα χέρια.

 ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ; Το Ελ Σαλβαδόρ αποκαλείται γη των ηφαιστείων. Υπάρχουν πάνω από 20 ηφαίστεια, μερικά από τα οποία είναι ακόμη ενεργά. Τα νερά του καταρράκτη Λος Τέρσιος χύνονται ορμητικά πάνω από ψηλές, εξαγωνικές στήλες ηφαιστειογενούς πετρώματος.

Στο Ελ Σαλβαδόρ ζουν 38.000 και πλέον Μάρτυρες του Ιεχωβά, οργανωμένοι σε σχεδόν 700 εκκλησίες. Διδάσκουν την Αγία Γραφή σε περίπου 43.000 άτομα στην ισπανική, στην αγγλική και στη νοηματική του Ελ Σαλβαδόρ.