اگر بیش از حد بر تفاوت‌های دیگران با خودمان تمرکز کنیم،‏ شاید این تفاوت‌ها را عیب و نقص ببینیم و موجب شود آنان را پایین‌تر از خود بشماریم.‏ این دید منفی نسبت به دیگران همدردی با آنان را مشکل می‌کند.‏ در واقع این می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل عمیق‌تر،‏ یعنی پیشداوری ما نسبت به آنان باشد.‏

‏«با کسانی که شادمانند،‏ شادی کنید و با کسانی که گریانند،‏ گریه کنید.‏»—‏رومیان ۱۲:‏۱۵‏.‏

این به چه معناست؟‏ این اصل در کتاب مقدّس را می‌توان در یک کلمه خلاصه کرد،‏ همدردی.‏ همدردی به این معنی است که شخص بتواند خود را در موقعیت شخص دیگر قرار دهد و احساسات و حالات او را حس کند.‏

با همدردی با شخصی دیگر به شباهت‌هایمان با او پی می‌بریم.‏ متوجه می‌شویم اگر او نیز در شرایط ما بود،‏ احتمالاً احساس و رفتاری مشابه ما داشت.‏ همدردی چشم ما را به این واقعیت باز می‌کند که تمامی ما انسان‌ها با هر پیشینه و گذشته‌ای،‏ از یک خانواده هستیم؛‏ خانواده بشری.‏ هر چه بیشتر بر نقاط مشترکمان تمرکز کنیم،‏ کمتر قضاوت منفی خواهیم کرد.‏

همدردی سبب می‌شود به دیگران احترام بگذاریم.‏ آناماری از سنگال،‏ نسبت به کسانی که از قشر پایین جامعه خوانده می‌شوند،‏ دیدی منفی داشت.‏ همدردی به او چه کمکی کرد؟‏ او می‌گوید:‏ «وقتی دیدم کسانی که از قشر پایین جامعه هستند چه مشکلات و مصیبت‌هایی کشیده‌اند،‏ از خود پرسیدم ‹اگر من جای آن‌ها بودم چه احساسی داشتم؟‏› همین مرا به فکر برد که چرا باید خود را از قشر بالاتر بشمارم،‏ در حالی که کاری نکرده بودم که برتر از آن‌ها شمرده شوم.‏» اگر سعی کنیم مشکلات و سختی‌های دیگران را درک کنیم،‏ به جای انتقاد،‏ با آنان همدردی خواهیم کرد.‏

اگر نسبت به گروهی خاص دیدی منفی دارید،‏ سعی کنید به جای تمرکز بر تفاوت‌ها بر شباهت‌ها تمرکز کنید.‏ برای مثال،‏ تجسّم کنید آنان چه احساسی دارند،‏ وقتی:‏

• با خانواده‌شان غذا می‌خورند

• یک روز سخت کاری را به پایان می‌رسانند

• با دوستانشان وقت می‌گذرانند

• به آهنگ مورد علاقه‌شان گوش می‌دهند

سپس،‏ خود را در موقعیت آنان مجسم کنید.‏ از خود بپرسید:‏

• ‹اگر کسی احساس بی‌ارزشی در من ایجاد کند،‏ چه واکنشی نشان خواهم داد؟‏›‏

• ‹اگر کسی بدون شناخت درست در موردم قضاوت کند،‏ چه احساسی خواهم داشت؟‏›‏

• ‹اگر من نیز یکی از آنان بودم،‏ دوست داشتم دیگران با من چگونه رفتار کنند؟‏›‏