Guð gaf mönnunum einstaka gjöf – að geta talað við hann og tjáð honum tilfinningar sínar í bæn. Davíð konungur bað: „Þú, sem heyrir bænir, til þín leita allir menn.“ (Sálmur 65:3) En hvernig getum við beðið þannig að Guð heyri bænir okkar og blessi okkur?

Þegar þú biður til Guðs með þínum eigin orðum geturðu tjáð honum innstu tilfinningar þínar og úthellt hjarta þínu fyrir honum. (Sálmur 62:9) Almáttugur Guð kann að meta einlægar bænir sem koma frá hjartanu.

Þó að Guð beri marga titla á hann aðeins eitt eiginnafn. „Ég er Jehóva. * Það er nafn mitt.“ (Jesaja 42:8, Nýheimsþýðingin) Nafnið Jehóva kemur um 7.000 sinnum fyrir í Ritningunni. Margir spámenn ávörpuðu Guð með eiginnafni hans. Abraham sagði: „Drottinn [Jehóva] ... ég tek aftur til máls.“ (1. Mósebók 18:30) Við ættum líka að nota nafn Guðs, Jehóva, þegar við biðjum.

Guð skilur hugsanir okkar og tilfinningar, sama hvaða tungumál við tölum. Orð hans gefur okkur þetta loforð: „Guð mismunar ekki fólki heldur tekur hann á móti hverjum þeim sem óttast hann og gerir rétt, sama hverrar þjóðar hann er.“ – Postulasagan 10:34, 35.

En til að hljóta blessun Guðs verðum við að gera meira en að biðja. Í næstu greinum er rætt um hvað við verðum að gera.