tę służbę: Chodzi o służbę pełnioną przez „sług nowego przymierza”, wspomnianych w 2Ko 3:6 (zob. komentarz). Dzięki tej służbie, którą Paweł nazywa „skarbem”, ‛wyjawiana jest prawda’ (2Ko 4:2, 7).

nie poddajemy się: Lub „nie upadamy na duchu; nie zniechęcamy się”. Słowa te wskazują, że pełniąc swoją służbę, Paweł i jego współpracownicy robili wszystko, żeby nie popaść w znużenie ani nie stracić entuzjazmu.

nie fałszujemy słowa Bożego: Odpowiednikiem słowa „fałszować” jest tutaj grecki czasownik, który w Chrześcijańskich Pismach Greckich występuje tylko raz. Pokrewny rzeczownik w Rz 1:29 został oddany jako „podstępni”, a w 2Ko 12:16 i 1Ts 2:3 jako „podstęp”. Sformułowanie „fałszować słowo Boże” przede wszystkim dotyczy przekręcania, zniekształcania czy podrabiania Bożego orędzia. Może też zawierać w sobie myśl o łączeniu go z czymś obcym lub gorszym, np. z ludzkimi filozofiami albo osobistymi poglądami. Paweł nie miał zamiaru łączyć czystej prawdy z wierzeniami Żydów i Greków. Nie fałszował słowa Bożego tylko po to, żeby stało się dla nich bardziej przystępne. Nie chciał rozwadniać prawdy, by łatwiej ją było przyjąć światu, którego mądrość jest dla Boga czymś głupim (1Ko 1:21; zob. komentarz do 2Ko 2:17).

bóg tego świata: Lub „bóg tego systemu rzeczy; bóg tej epoki”. Bogiem nazwano tutaj Szatana. Wyraźnie to wynika z dalszej części wersetu, gdzie dodano, że ‛zaślepia on umysły ludziom bez wiary’. Jezus nazwał Szatana „władcą tego świata” i powiedział o nim, że „zostanie wyrzucony” (Jn 12:31). Wypowiedź Jezusa i fakt, że Szatana określono „bogiem tego świata [lub „tego systemu rzeczy; tej epoki”]”, wskazuje, że jego pozycja jest tymczasowa (por. Obj 12:12).

tego świata: Lub „tego systemu rzeczy; tej epoki”. Użyty tu grecki wyraz aiòn, którego podstawowe znaczenie to „wiek”, może się odnosić do stanu rzeczy, sytuacji lub warunków wyróżniających pewien okres, wiek czy epokę (zob. Słowniczek pojęć, „System rzeczy”). Ponieważ „ten świat” podlega władzy Szatana, to właśnie Szatan go kształtuje, nadaje mu określone cechy i wpływa na jego „ducha” (Ef 2:1, 2).

umysły: Lub „władze umysłowe”. Grecki wyraz nòema w 2Ko 3:14; 11:3 został oddany jako „umysły”, w 2Ko 10:5 jako „myśl”, a w Flp 4:7 jako „władze umysłowe [lub „umysły; myśli”, przyp.]” (zob. komentarz do 2Ko 2:11).

wspaniałej dobrej nowiny o Chrystusie: Lub „chwalebnej dobrej nowiny o Chrystusie”. Dobrą nowinę słusznie można nazwać „wspaniałą” (lub „chwalebną”) ze względu na to, co się za nią kryje. Dotyczy ona stopniowo odsłanianej świętej tajemnicy związanej z Chrystusem (Kol 1:27), roli jego współwładców w Królestwie Bożym (1Ts 2:12; Obj 1:6), jak również cudownej przyszłości dla ludzi obiecanej przez Boga (Obj 21:3, 4). Omawiane sformułowanie można też oddać jako „dobra nowina o chwale Chrystusa”.

Niech w ciemności zaświeci światło: Lub „w ciemności będzie świecić światło”. Paweł nawiązuje tutaj do Rdz 1:3. Bóg Jehowa jest Źródłem zarówno fizycznego, jak i duchowego światła.

żeby poprzez Chrystusa oświecić je wspaniałą wiedzą o sobie: Lub „żeby oświecić je chwalebną wiedzą o sobie odbijającą się w twarzy Chrystusa”. Paweł nawiązuje tu do myśli z 2Ko 3:7, 12, 13, gdzie mówi, że ‛twarz Mojżesza promieniała chwałą’, czyli że na jego twarzy odbijała się chwała Jehowy.

wspaniałą wiedzą o sobie: Lub „chwalebną wiedzą o sobie”. Chodzi o wiedzę o Bogu. Greckie czasowniki oznaczające „poznać; dowiedzieć się” i pokrewne rzeczowniki oznaczające „wiedzę; poznanie” często odnoszą się do czegoś więcej niż po prostu do znajomości faktów czy posiadania jakichś informacji. Mogą też zawierać myśl o poznaniu kogoś osobiście, uznaniu jego pozycji i posłuszeństwie wobec niego (zob. komentarz do Jn 17:3). W omawianym wersecie wiedzę o Bogu powiązano z duchowym światłem, które Bóg udostępnia swoim sługom za pośrednictwem Chrystusa. Wiedzę tę można nazwać „wspaniałą” (lub „chwalebną”), ponieważ dotyczy budzącej zachwyt osobowości Boga. Greckie wyrażenie oddane jako „wspaniała [lub „chwalebna”] wiedza o [Bogu]” można też przetłumaczyć na „wiedza o chwale Boga”, co podkreśla, na czym ta wiedza się skupia. Podobne wyrażenie występuje w Hab 2:14, gdzie powiedziano: „Wiedza o chwale Jehowy napełni ziemię”.

skarb w naczyniach glinianych: Biblia często porównuje ludzi do naczyń z gliny (Hi 10:9; Ps 31:12). W czasach Pawła w pobliżu portów czy targowisk można było zobaczyć sterty potłuczonych naczyń. Gliniane naczynia służyły do przewożenia żywności i płynów — wina, zboża, oliwy — a nawet srebrnych czy złotych monet. Często pękały albo były wyrzucane, gdy je opróżniono. Chociaż same nie były drogie, to dobrze się nadawały do dostarczania do miejsc przeznaczenia cennych towarów. Przechowywano też w nich ważne dokumenty (Jer 32:13-15). Przykładem są Zwoje znad Morza Martwego, które przetrwały w glinianych dzbanach w pobliżu Kumran (Qumran). „Skarbem”, o którym wspomina Paweł, jest zlecona przez Boga służba kaznodziejska — głoszenie ratującej życie dobrej nowiny o Królestwie Bożym (Mt 13:44; 2Ko 4:1, 2, 5). A „naczynia gliniane” to zwykli, słabi ludzie, którym Jehowa powierzył ten skarb. Chociaż mają niedoskonałe ciała i różne ograniczenia, Bóg posługuje się nimi, żeby zanosili go innym.

niezwykła siła: Lub „moc wykraczająca poza to, co normalne”. Paweł używa tu greckiego słowa hyperbolé, żeby opisać nadzwyczajną siłę, której może udzielić tylko Bóg (zob. komentarz do 2Ko 12:7).

złe traktowanie, które znosił Jezus: Lub „śmierć, jaka spotkała Jezusa”. Paweł mówi tutaj, że jemu i jego współpracownikom ciągle zagrażała śmierć i cierpienia, jakich doświadczył Jezus.

stajemy oko w oko ze śmiercią: Lub „jesteśmy wydawani na śmierć”. W tym kontekście chodzi o ciągłą groźbę śmierci. Użyty tu grecki czasownik często tłumaczony jest właśnie na „wydawać” i pojawia się kilka razy w związku z wydaniem Jezusa żydowskim władzom (Mt 20:18; 26:2; Mk 10:33; Łk 18:32).

Uwierzyłem: Zdjęcie, które przedstawia fragment manuskryptu zaczynający się od 2Ko 4:13 (dokładnie od słowa „uwierzyłem”), a kończący się na 2Ko 5:1, można zobaczyć w Dodatku A3 (cała karta zawiera fragment od 2Ko 4:13 do 2Ko 5:4). Ten papirusowy manuskrypt, znany jako P⁴⁶ i przez wielu badaczy datowany mniej więcej na 200 r. n.e., jest najwcześniejszym zbiorem listów Pawła. Zawiera dziewięć jego listów, w tym prawie cały 1 i 2 List do Koryntian. Jeśli datowanie tego kodeksu jest prawidłowe, to powstał on zaledwie jakieś 150 lat po napisaniu tych listów przez Pawła.

Uwierzyłem, dlatego mówiłem: Paweł cytuje tutaj z Septuaginty Ps 116:10 (115:1, LXX).

nasze ciało: Paweł nawiązuje do tego, że nasze fizyczne ciało niszczeje. Jest tak np. z powodu chorób, niepełnosprawności, podeszłego wieku, złego traktowania, jakiego doświadczamy, czy z powodu innych przeciwności.

nasz wewnętrzny człowiek (...) się odnawia: Paweł wskazuje, że chociaż ciało fizyczne „niszczeje”, to Jehowa stale, dzień po dniu, odnawia siły duchowe swoich sług (Ps 92:12-14). „Nasz wewnętrzny człowiek” to całe nasze wnętrze — charakter, siła i duchowość. Określenie to ma związek z „nową osobowością”, którą chrześcijanie ‛na siebie wkładają’ (Kol 3:9, 10). Paweł zachęca chrześcijan, żeby skupiali się na „tym, co niewidoczne” — na wspaniałej przyszłej nagrodzie obiecanej przez Boga (zob. komentarz do 2Ko 4:18).

ucisk: Greckie słowo thlípsis można w tym kontekście oddać również jako „próby”, „cierpienia” lub „udręki” (zob. komentarz do 2Ko 1:4).

Kierujemy (...) wzrok nie na to, co widoczne, ale na to, co niewidoczne: Chrześcijanie w Koryncie, pełniąc swoją służbę, napotykali wiele trudności (2Ko 4:8, 9, 16). Dlatego Paweł zachęcał ich, żeby takie problemy i prześladowania (to, co widoczne) nie przesłoniły im wspaniałej nagrody, która jest przed nimi (tego, co niewidoczne). Sformułowanie „kierujemy wzrok” jest tłumaczeniem greckiego słowa skopéo, które znaczy „zwracać baczną uwagę na coś; stale myśleć o czymś; skupiać uwagę na czymś”. Dzięki naśladowaniu przykładu Jezusa i skupianiu się na pozytywnych rezultatach chrześcijańskiego postępowania Koryntianie mogli codziennie odnawiać swoje postanowienie, żeby wiernie pełnić służbę (Heb 12:1-3).