کلمهٔ «روح» از کلمهٔ ‹روآخ› به لسان عبری و کلمهٔ ‹پنویْما› به لسان یونانی ترجمه شده است که چندین معنای مختلف دارد.‏ این دو کلمه به این مفهوم‌ها استند:‏ ۱)‏ باد یا شَمال،‏ ۲)‏ نیروی حیات در موجودات روی زمین،‏ ۳)‏ رغبت و نیتِ شخص که باعث می‌شود او چیزی بگوید و یا کاری انجام بدهد،‏ ۴)‏ گفته‌های الهام‌شده،‏ ۵)‏ موجودات روحی،‏ ۶)‏ روح‌القدس و یا نیروی فعال خداوند.‏ (‏خروج ۳۵:‏۲۱‏،‏ ترجمهٔ هزاره نو‏؛‏ مزمور ۱۰۴:‏۲۹‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏؛‏ متی ۱۲:‏۴۳؛‏ لوقا ۱۳:‏۱۱‏)‏

 در کتاب مقدس آمده است،‏ وقتی که خداوند آدم را خلق کرد،‏ «در بینی او روح حیات دمید و او یک موجود زنده گردید.‏» (‏پیدایش ۲:‏۷‏)‏ طبق این آیه منظور از«روح» نیروی حیات است که انسان را زنده نگاه می‌کند.‏

روح انسان بعد از مرگ چه می‌شود؟‏

 در مزمور ۱۰۴:‏۲۹ آمده است:‏ «چون روح [روآخ] ایشان را قبض می‌کنی،‏ می‌میرند و به خاک بازمی‌گردند!‏» (‏ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ و در یعقوب ۲:‏۲۶ آمده است:‏ «همان طور که بدن بدون روح [پنویْما] مُرده است،‏ ایمان نیز بدون عمل مُرده است.‏» در این آیه‌ها «روح» به نیرویی اشاره می‌کند که به بدن توان زنده‌گی می‌دهد.‏ بدون «روح» بدن زنده نیست.‏ یک مثال دیگر،‏ در زمان توفان نوح خداوند گفت:‏ «من طوفان آب را بر زمین می‌آورم تا هر جسدی را که روح حیات [روآخ] در آن باشد،‏ از زیر آسمان هلاک گردانم.‏» (‏پیدایش ۶:‏۱۷؛‏ ۷:‏۱۵،‏ ۲۲‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ در این آیه‌ها هم «روح» به معنای نیرویی است که به موجودات زنده‌گی می‌دهد.‏

یک مثال برای درک بهتر

 همان قِسمی که یک رادیو برای روشن ماندن به برق ضرورت دارد،‏ بدن ما هم برای زنده ماندن به روح ضرورت دارد.‏ وقتی که ما باتری را در رادیو می‌مانیم،‏ برق ذخیره‌شده در باتری،‏ رادیو را روشن می‌کند.‏ رادیو بدون برق خاموش می‌شود.‏ به همین قِسِم بدن ما هم بدون روح نمی‌تواند زنده و فعال بماند.‏ مثل برق روح هم شخصیت و احساس ندارد و قادر به فکر کردن نیست.‏ بدن ما بدون روح یا نیروی حیات می‌میرد و به خاک تبدیل می‌شود.‏ (‏یعقوب ۲:‏۲۶‏)‏

 در جامعه ۱۲:‏۷ دربارهٔ مرگ انسان اینطور گفته شده است:‏ «آن وقت انسان که از خاک است به خاک برمی‌گردد و نیروی زندگی هم به خدای حقیقی که آن را داده بود برمی‌گردد.‏» (‏ترجمهٔ دنیای جدید‏)‏ وقتی که روح یا نیروی زنده‌گی از بدن برآید،‏ بدن می‌میرد و به خاک برمی‌گردد و روح یا نیروی زنده‌گی به خداوند برمی‌گردد.‏ (‏ایوب ۳۴:‏۱۴،‏ ۱۵؛‏ مزمور ۳۶:‏۹‏)‏ این آیه به این معنا نیست که نیروی زنده‌گی و یا روح به آسمان می‌رود.‏ منظور این است که وقتی کسی می‌میرد،‏ امید زنده‌گی آیندهٔ او در دست خداوند است.‏ پس فقط خداوند قدرت دارد که نیروی زنده‌گی را به انسان بدهد و او دوباره زنده شود.‏

این تعلیم که روح انسان بعد از مرگ زنده می‌ماند،‏ از کجا آمده است؟‏

 اینکه چیزی مثل روح بعد از مرگِ انسان از بدن او برآید و به زنده‌گی ادامه دهد،‏ تعلیمِ کتاب مقدس نیست بلکه ریشه در بعضی تعالیم دیگر مثل فلسفهٔ یونان باستان دارد.‏ خداوند هرگز فلسفه‌های انسانی را در تعالیم خود قبول ندارد.‏ کتاب مقدس می‌گوید:‏ «متوجه باشید مبادا کسی با دلایل پوچ و فلسفه‌ای که متکی به سنت‌های انسانی و عقایده طفلانهٔ این جهان است،‏ شما را اسیر خود سازد.‏» (‏کولسیان ۲:‏۸‏)‏