Ngeunaan kisah kahirupan Yésus nu dicatetna, Rasul Yohanes ngomong, ”Jalma anu nyaritakeun ieu kajadian teh anu geus nenjoeun kajadianana, nepi ka aranjeun oge baris percaya. Anu dicaritakeun ku eta jalma memang hal anu saenyana, sarta manehna yakin yen nyaritakeun anu saenyana.”—Yohanes 19:35.

 Urang bisa percaya kana Injil nu dicatet ku Mateus, Markus, Lukas, jeung Yohanes sabab maranéhna téh nulis Injil waktu jalma-jalma nu nyaksian kajadian-kajadian dina éta Injil téh masih harirup. Numutkeun kana sababaraha sumber, Injil Mateus ditulis dalapan taun sanggeus Kristus maot, nyaéta kira-kira taun 41 M. Loba ahli nganggap yén éta ditulisna henteu ti taun 41 M, tapi leuwih anyar. Tapi sacara umum mah, maranéhna satuju yén kabéh Kitab Yunani Kristen ditulis dina abad kahiji M.

 Jalma-jalma nu ningali Yésus basa anjeunna hirup kénéh, maot, sarta dihirupkeun deui bisa ngabuktikeun benerna catetan Injil. Maranéhna gé pasti bisa ngabolékérkeun lamun aya catetan Injil nu teu akurat. Ceuk Propésor F. F. Bruce, ”Salah sahiji hal nu alus tina cara para rasul ngawawar nyaéta maranéhna ngayakinkeun jalma-jalma kana bebeneran ku hal-hal nu geus dipikanyaho ku jalma réa; para rasul teu ngan saukur ngomong, ’Urang nyaksian’, tapi maranéhna ngomong, ’Sakumaha anu geus kasaksian ku sarerea’ (Rasul 2:22, SF).”