Поёни шаби сиёҳ сафед аст

«Инро бидон, ки дар рӯзҳои охир замонҳои сахт фаро мерасанд» (2 ТИМОТИЮС 3:1).

ШОЯД шумо дар бораи воқеаҳои зерин шунидаед ё ҳатто онро бо чашмони худ дидаед:

● Бемории марговаре, ки ҷони бисёриҳоро ба коми худ мекашад.

● Гуруснагие, ки боиси марги садҳо нафар мегардад.

● Заминҷунбие, ки ҳазорҳо нафарро аз ҳаёт маҳрум месозаду бисёр касонро бехонумон мекунад.

Дар мақолаҳои навбатӣ доир ба ин мавзӯъҳо якчанд маълумот оварда шудааст. Аз ин мақолаҳо шумо мефаҳмед, ки мувофиқи пешгӯйиҳои Китоби Муқаддас чунин мусибатҳо дар замоне рӯй медиҳанд, ки «замонҳои сахт» номида шудаанд.

Мо шуморо боварӣ бахшиданӣ нестем, ки дунёи имрӯза ба проблема ғӯтидааст. Бе ин ҳам худатон вазъу шароитро дида истодаед. Баръакс, мо мехоҳем шумо ба ояндаи нек умед пайдо кунед. Аз ин мақолаҳо шумо мефаҳмед, ки иҷро шудани шаш пешгӯйӣ исбот мекунад, ки «замонҳои сахт» ба наздикӣ анҷом меёбанд. Ҳамзамон дар мақолаҳои мазкур ақидаҳои паҳншудае зикр меёбанд, ки ба таълимот оиди «рӯзҳои охир» зид мебароянд. Инчунин далелҳое оварда мешаванд, ки боварии шахсро ба ояндаи дурахшон қавӣ мегардонанд.