ในปี 1985 ผมอายุแค่สิบขวบ ตอนนั้นมีเด็กหลายคนจากประเทศเขมรมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับผมในเมืองโคลัมบัส รัฐโอไฮโอ สหรัฐอเมริกา เด็กผู้ชายคนหนึ่งรู้ภาษาอังกฤษนิดหน่อย เขาใช้วิธีวาดรูปเล่าเรื่องราวที่น่ากลัวให้ผมฟัง ทั้งเรื่องการทรมาน การเข่นฆ่า และการหลบหนี ก่อนนอนเมื่อผมคิดถึงเด็กเหล่านี้ ผมมักจะร้องไห้สงสารพวกเขา ผมอยากเล่าเรื่องอุทยานและการกลับเป็นขึ้นจากตายให้พวกเขาฟัง แต่พวกเขาไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ ผมจึงตัดสินใจเรียนภาษาเขมรทั้งๆที่ยังเด็กเพื่อจะเล่าเรื่องพระยะโฮวาให้เพื่อนนักเรียนฟัง ผมไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจครั้งนั้นมีผลต่ออนาคตของผมมาก

การเรียนภาษาเขมรยากมาก ผมคิดจะเลิกถึงสองครั้ง แต่พระยะโฮวาให้กำลังใจผมโดยทางพ่อแม่ ตอนที่อยู่มัธยมปลาย ครูกับเพื่อนๆพยายามกดดันผมให้เลือกเรียนสาขาวิชาที่จะทำให้ได้งานที่มีรายได้ดี แต่ผมอยากเป็นไพโอเนียร์ ผมจึงเลือกเรียนหลักสูตรที่จะช่วยให้หางานพาร์ทไทม์ได้ หลังเลิกเรียนผมมักจะไปประกาศกับพี่น้องไพโอเนียร์ ผมยังอาสาสอนภาษาอังกฤษให้เด็กต่างชาติด้วย การทำอย่างนี้เป็นประโยชน์ต่อผมมากในภายหลัง

เมื่อผมอายุ 16 ปี ผมได้ยินว่ามีชาวเขมรกลุ่มหนึ่งอยู่ที่เมืองลองบีช แคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา ผมจึงไปหาพวกเขาและหัดอ่านภาษาเขมร เมื่อผมเรียนจบก็เริ่มเป็นไพโอเนียร์ทันทีและประกาศกับชาวเขมรที่อยู่ใกล้ๆบ้าน พออายุ 18 ปีผมคิดจะย้ายไปกัมพูชา ตอนนั้นกัมพูชายังเป็นประเทศที่น่ากลัว แต่มีประชากรประมาณสิบล้านคนและส่วนใหญ่ไม่เคยได้ยินข่าวดีเลย ทั้งประเทศมีผู้ประกาศแค่ 13 คนและมีประชาคมเดียว พอผมอายุ 19 ปีก็ไปกัมพูชาเป็นครั้งแรก สองปีต่อมา ผมตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่นั่น ผมทำงานแปลและสอนพิเศษภาษาอังกฤษแล้วก็เป็นไพโอเนียร์ไปด้วย หลังจากนั้น ผมพบพี่น้องหญิงคนหนึ่งที่มีเป้าหมายเหมือนกัน และเราก็แต่งงานกัน เรามีความสุขที่ได้ช่วยชาวเขมรหลายคนให้มาเป็นพยานพระยะโฮวา

พระยะโฮวาอวยพรให้ผมได้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้ (เพลง. 37: 4) การประกาศเป็นงานที่ทำให้มีความสุขมากที่สุด ช่วง 16 ปีที่อยู่ในกัมพูชา ผมได้เห็นประชาคมเล็กๆประชาคมเดียวที่มีผู้ประกาศแค่ 13 คนเติบโตขึ้นจนมี 12 ประชาคมและกลุ่มโดดเดี่ยว 4 กลุ่มในเวลานี้—เล่าโดย เจสัน แบล็กเวลล์