KARIM Paula ve kızımla birlikte, 1948’de Blanco Arriba’da Yehova’nın Şahitlerinin ibadetlerine katılmaya başladık. Bunun için gidiş dönüş 40 kilometre yol yürümeliydik, fakat tek bir ibadeti bile kaçırmadık. 3 Ocak 1949’da Paula’yla birlikte vaftiz edildik.

Altı ay sonra cemaatimizdeki bazı kardeşlerle birlikte tutuklandım ve üç ay hapse mahkûm edildik. Yerde uyuyorduk; yemek olarak da günde sadece bir kere yeşil muz ve çay veriliyordu. Hapisten çıkarken hükümet görevlileri bizi tehdit etti. Artık iyi haberi duyurmayacağımızı düşünüyorlardı. Ancak eve döndüğümüzde gizlice ibadetlere katılmaya ve iyi haberi duyurmaya devam ettik. Hükümet ajanları bizi sürekli izledikleri için evlerde, kahve tarlalarında ve çiftliklerde buluşuyorduk. Devamlı aynı yerde toplanmaktansa, gelecek sefer nerede buluşacağımızı ibadet bitiminde  belirliyorduk. İyi haberi tek başımıza duyuruyorduk; iş kıyafetleri giyiyor ve herhangi bir yayın ya da Kutsal Kitap kullanmıyorduk. Buna rağmen 1949 ile 1959 yılları arasında yedi kez hapse girip çıktım ve her seferinde üç ila altı ay süren hapis cezaları aldım.

Düşmanlarımdan bazıları kendi akrabalarım olduğu için özellikle dikkat etmem gerekiyordu. Saklanmak amacıyla dağlarda ve çiftlikte uyumama rağmen, yine de bazen yakalanıyordum. Bir keresinde tutuklanıp Ciudad Trujillo’daki La Victoria hapishanesine gönderildim. Orada tek bir hücrede 50-60 mahkûm kalıyordu. İki öğün yemek veriliyordu: Sabahları mısır unu, öğlenleri de az bir miktar fasulyeli pilav. Tüm Şahitler hapisteki diğer mahkûmlara iyi haberi duyuruyordu. Ayrıca ibadetlerimizi de düzenli olarak yapıyorduk; ibadetlerde aklımızdaki Kutsal Kitap ayetlerini tekrarlıyor ve hizmette yaşadığımız tecrübeleri anlatıyorduk.

Son hapse girişimde bir asker, tüfeğinin kabzasıyla başıma ve kaburgalarıma vurdu. Bu dayağın ve gördüğüm diğer eziyetlerin bedenimdeki etkileri hâlâ sürse de, bu sıkıntılar imanımı, tahammülümü ve Yehova’ya hizmet etme kararlılığımı artırdı.

Şimdi 96 yaşındayım ve cemaatte hizmet görevlisi olarak hizmet ediyorum. Artık uzun mesafeler yürüyemesem de, evimin önünden geçen herkese iyi haberi duyuruyorum. Krallık benim için bir hayal değil, aksine 60 yıldan uzun süredir insanlara anlattığım bir gerçek. Yeni dünyayla ilgili ümidim, Krallık mesajını ilk duyduğum günden beri hiç azalmadı. *